دکوراسیون داخلی رامسین: تاقچه ھا، رف ھا، ارسی ھا، ھشتی ھا، حوض ھا و باغچه ھا، تنھا شماری از عناصر کالبدی طراحی داخلی در اﯾران ھستند. روش معماران گذشته اﯾرانی در به کارگیری اﯾن عناصر، در راستای آن بوده تا از جذابیت فُرم کاسته شود و به غنای فضا افزوده گردد. اﯾن ھمان ھندسه ھمراه با تزئینات است.
به نظر می رسد طراحی داخلی در اﯾران، از ﯾک سو در چنبره نوستالژﯾای تاقچه ھا، رف ھا و اُرسی ھای قدﯾم گرفتار مانده و از سوی دﯾگر به دکوراسیون و ابعاد دراماتیک و تزئینی فضاھا تقلیل ﯾافته است. با تمام اﯾنھا، طراحی داخلی فرآﯾندی است که ھمزمان می باﯾست سوﯾه ھای زﯾباشناختی و عملکردی را سامان دھد. طراحی داخلی ﯾک ساختمان، داستانی است که شخصیت اصلی آن خود انسان است؛ در اﯾن بین حضور او در اﯾن فضا، چگونگی آن و وﯾژگی ھای فضاﯾی که انسان در آن قرار می گیرد، می تواند تداعی کننده ۷ اصل باشد.
نور را درﯾاب:
نور عنصری است که با آن دﯾدن اشیا ممکن می شود. نور می تواند رﯾتم خلاقانه ای به ﯾک فضای داخلی ببخشد. بدون نور، نه فرم را احساس می توان کرد، نه رنگ را و نه بافت را. نورپردازی در ﯾک فضای داخلی پیامدھای مھمی در بردارد. چه بسا نورپردازی مناسب ﯾک فضا آن فضا را خوشامد و چشم نواز کند. نورپردازی در کنار ابعاد زﯾباشناختی، بعد عملکردی ھم دارد. نور مناسب در طول شب در ﯾک فضای داخلی می تواند حس محدود بودن ﯾا ابھام و ھراس را بر طرف کند. نور مناسب ﯾک اتاق حتی می تواند چھره آدمی را گرم و صمیمی کند. به کمک نورپردازی می توان ﯾک فضای داخلی را به جزاﯾر نورانی متنوعی تبدﯾل کرد. پس، از باب مثال، غذاخوری باﯾد نور ملاﯾم و گرمی داشته باشد ﯾا بھترﯾن نورھا برای حمام، منابع نوری کم ولتاژ ھستند.
فرم را بشناس:
به پوسته بیرونی بنا نسبت داده می شود، در حالی که فضای داخلی فرم، توده فیزﯾکی ﯾک شیء است که سه بعدی بوده و وزن دارد. فرم معمولا فرم فضای داخلی تابعی از عوامل مختلف است. دسترسی ھا و سیرکولاسیون مھم ترﯾن اﯾن عوامل ًھم فرم خاص خود را تشکیل می دھد. معمولا ھستند. ھر چند نمود فرم بیشتر در پوسته بیرونی ﯾک بناست با اﯾن حال نمود بیرون و درون می تواند ﯾک شکل نباشد.
فضا را احساس کن: استفاده موثر از فضا و ارتباط آن با محیط، مھم است. مساله ای که در فضا را محدوده در دسترس کاربران دانسته اند. در طراحی داخلی معمولا رابطه با فضا مطرح می شود، رعاﯾت ابعاد انسانی در طراحی داخلی است. از قرن ھا پیش روﯾکرد عمده فیلسوفان و معماران به عنصر فضا،
برجسته بوده است. در طی سال ھای اخیر ھم ارتباط بین ابعاد انسانی با فضاھای داخلی به ﯾکی از فاکتورھای مھم طراحی بدل شده که از آن دﯾد جزئی، ﯾاد می شود. در طراحی داخلی می باﯾست رابطه ارگونومی ﯾا کار پژوھی در دﯾد کلی و اندام سنجی در درسـت انسان با فضا تعرﯾـف شود و ابعاد بدن انسان ھا برای سھولت دسترسی ھای فضاﯾی مد نظر قرار گیرد.
بافت را لمس کن:
بافـت مشخصـه ای از ﯾک شیء اسـت که با لمس کـردن ﯾا دﯾدن به چشـم می آﯾد. بافت می تواند نرم ﯾا خشن، کشیده ﯾا برجسته، زبر ﯾا مخملین و بسته به عملکرد ھر فضا تغییر می کند. چه بسا طراحی داخلی ﯾک خانه ً ﯾا ابرﯾشمی باشد. در طراحی داخلی پوسته ھا و سطوح فضاﯾی معمولا نیازمند سطوحی نرم و منعطف باشد اما فضای داخلی ﯾک سینما چنین سطوحی را برنتابد.
شکل را بیازمای:
شکل و فرم را با ھم اشتباه می گیرند. شکل ﯾا صورت معادله کلمه ً شکل، خط بیرونی ﯾک شیء را تشکیل می دھد. در معماری معمولا طبیعی ھستند ﯾا غیـرقابل مشاھـده ﯾا ھندسی. در ترکیب Formفرنگی است؛ در حالی که فرم املای فارسی ھمان شکل ھا ﯾاً است. معمولا بندی ﯾک فضا شکل اشیـا عامل تعیین کننده ای است. طراحان داخلی به کمک اﯾن عامل می توانند ترکیبات بصری گوناگونی پدﯾد آورند.
رنگ را در ھم بیامیز:
در تعرﯾف رنگ آن را خاصیت بصری فرم دانسته اند. در حقیقت عنصر فرم از طرﯾق رنگ معنا می ﯾابد. رنگ در طراحی داخلی احساس آدمی را تحت تاثیر قرار داده و روی فرم تأکید می کند، ضمن آنکه رنگ، حس مقیاس را ھم موجب می شود. کاربرد رنگ ھم، از ﯾک فضای داخلی به فضای دﯾگر فرق می کند و در کاربرد رنگ، توجه به خصلت ھای روانی آدمیان ضرورت تام دارد.
حجم را بشناس:
حجم عنصر مھم طراحی داخلی است. در معماری سنتی اﯾران، شاھد فضاھای پر و خالی احجام معماری ھستیم. مقرنس ھا و گوشواره ھا خود بخشی از احجام خالی ھستند. در اﯾن معماری مسائل حجمی اھمیت زﯾادی دارد. ما فضای داخلی را به واسطه لاﯾه بیرونی بنا درک می کنیم. اﯾن لاﯾه بیرونی در حقیقت ھمان حجم کلی بناست. در معماری مدرن، معمار به انتزاع و جداﯾی پوسته ﯾا حجم بنا از درون آن می اندﯾشد و اﯾنجاست که دﯾوارھا و سقف ھا، فضاﯾی تاکیدی اﯾجاد می کنند و خود را از قید و بندھای فضای داخل رھا می کنند. اﯾن جا طراحی داخلی به مثابه ﯾک سامان ﯾا روش معمارانه مطرح می شود.